جان کندی تول
ترجمه پیمان خاکسار
۴۶۷ صفحه
۲۰ هزار تومان
انتشارات به‌نگار
رمان کمدی،اولین چیزی است که بعد از زمین گذاشتن کتاب به ذهن می آید. آن هم از نوع خوب اش و یا حتی ناب اش.نویسنده خوب از عهده اش بر آمده و انتخاب اش در آدم ها و صحنه ها تا حدودی بی نقص است .می توانم به اغراق بگویم که خیلی خندیدم و بعضی صحنه هایش حتی قهقهه زدم. یعنی رمان به معنای واقعی کمدی است اما نه از نوع سخیف اش.

 اتحادیه ابلهان تعداد زیادی شخصیت دارد که همه به خوبی پرداخت شده اند.به حدی که به آسانی از ذهن نمی‌روند.شخصیت اصلی داستان یعنی "ایگنیشس جی رایلی” (کل رمان با اسمش مشکل داشتم)  که نوعی شاید "دن کیشوت" زمانه خودش باشد به قدری خوب ساخته می شود که خواننده را در کل رمان همراهی می کند.توی تک تک لحظه ها و جمله ها باهاش همراه می شوی. عصبانی می شوی.خوشحال می شوی.گرسنه ات می شود و خیلی جاها حتی بویش را هم استشمام می کنی.اتحادیه ابلهان سرگذشت آدم های حاشیه نشینی ست که هر کدام به نوعی توی زندگی نکبتی و جهالت خود غوطه ورند و تغییری هم نمی کنند و  حتی دارند غرق می شوند.

فکر می‌کنم قسمت غم انگیز در باره‌ی این کتاب، ماجرای چاپ اش است. نویسنده سعی کرده کتاب را چاپ کند و هیچ ناشری حاضر به چاپش نشده (سرنوشتی که فکر می کنم به خاطر وضع نشر دراینجا هم به آن دچار شده ایم!) بعد از ناامیدی از نشر دست به خودکشی می زند و مادرش بعد از بیست سال موفق به چاپ کتاب می شود.کتاب به محض چاپ شدن، از پرفروش ها می شود و برنده ی جایزه ی پولیترز بهترین رمان. ولی نویسنده ای وجود ندارد که بخواهد لذت ببرد. کتاب با وجود انتقاد ها و نگاه تلخ و سردی که به جامعه دارد و با وجود دشمنی که بین همه ی آدم هایش  در جای جای کتاب به چشم می خورد کتاب شیرینی ست که در میان این همه کتاب چاپ شده ی خوانده نشده  و این همه حق انتخاب، از خواندنش پشیمان نمی شوید.